Ανδρείκελα

Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη
σαν να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία

Από χαρτί πλασμένα και από δισταγμό
ανδρείκελα της Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια
χορεύουμε δεχόμαστε τον εμπαιγμό
άτονα κοιτώντας παθητικά τ' αστέρια

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε παρά
όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει

Πέρασαν τόσα χρόνια πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα

Κ. Καρυωτάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια: